رضای خدا

صدای دوستم را که شنیدم دلم هری ریخت ، صدایش بغض داشت، غم داشت گفت که نی نی در راه دارد خواستم تبریک بگویم که نگذاشت گفت نمی خواهمش ، نمی خواهیمش  

چرا؟دست رد به هدیه خدا ؟ 

جنین 49 روزه اش را نمی خواهد ، تبدیل به یک بغض بزرگ شده ، احساس کردم تلنگری اگر بخورد شاید خانه شان را اشک هایش پر کند . می خواهد سقطش کند و از من میخواهد کمکش کنم  

چه کار می توانم برایش بکنم ؟! 

ذهنم به چند ماه پیش پر کشید ، یاد خودم افتادم که وحشت کرده بودم اما من می خواستمش با همه سختی هایش اما باز می خواستمش فقط وحشت کرده بودم  

اما دوستم علاوه بر ترسیدن خیلی محکم و یکدنده ایستاده که نمی خواهمش ، می گفت زندگیم تازه شروع شده تا الان دانشجویی بوده ، تازه الان کم کم داریم زندگی واقعی را شروع میکنیم ، هزار برنامه داریم و .... 

دلم سوخت برای جنینی که اکنون قلب دارد و تمام احساسات مادرش با ضربان قلبش می فهمد چقدر دلش گرفته وقتی حس کرده میهمان ناوقت است و کسی دوستش ندارد حتی مادرش  

دلم نمی آید هیچ کمکی بهش کنم وقتی خودم موجودی در بطن دارم که معتقدم منشا رحمت  و برکت الهی است چگونه می توانم به نبودن و از بین بردن برکتی دیگر از جانب خدا کمک کنم؟ 

تازه فاصله من و دوستم 500 کیلومتر است ، از این فاصله چه کار می توانم بکنم ؟ 

اما دلم می خواست کنارش باشم و دستانش را در دست بگیرم و بهش آرامش بدهم و راضی اش کنم به رضای خدا  

---

 

بعدا نوشت : نی نی دوستم رفت پیش خدا . و من حسی دارم که قابل توصیف نیست