روی ماه خداوند را ببوس

این روزها عجیب دلم کتاب مخواهد  

خداوند برای هر کسی همان قدر وجود دارد که او به خداوند ایمان دارد. خداوند بعضی ها نمی تواند حتی زکام ساده ای را بهبود دهد چون مومن به چنین خداوندی توقع اش از خداوندش از این مقدار بیشتر نیست .  

خداوند آن شبانی که با موسی مجادله می کرد البته با خداوند موسی و ابراهیم همسنگ نیست و خداوند ابراهیمی که از شدت ایمان در آتش می ره یا تیغ بر گلوی فرزندش می کشه البته که از خداوند آن شبان بزرگتر و قوی تره اما حتی چنین خداوندی هم در برابر خداوند علی (ع) به طرز غریبی کوچیکه .  

اگه ابراهیم برای تکمیل ایمانش محتاج معجزه ی بازسازی قیامت بر روی زمین بود یا موسی محتاج تجلی خداوند بر کوه طور ، علی (ع) لحظه ای در توانایی و اقتدار خداوندش تردید نکرد و همواره می گفت که اگر پرده ها برچیده شوند ذره ای بر ایمان او افزوده نخواهد شد . خداوند علی بی شک بزرگ ترین خداوندیه که می تونه وجود داشته باشه .  

ما اگه بتونیم تنها به گوشه ای از دامن علی (ع) چنگ بزنیم رستگار شده ایم .  

این متن بخشی از کتاب روی ماه خداوند را ببوس ، بود . مدتی است واقعا دلم میخواهد خدا را ببوسم  

میدانم که خدای من به بزرگی خدای علی (ع) نیست اما این را نیز میدانم که خدایم بزرگ است و دوست داشتنی ، با لبخندی بر لب  

آنقدر دوست داشتنی که واقعا دلم میخواهد روی ماهش را ببوسم  

 

این کتاب روحم را در مشت گرفت