رومره نوشت

همسر سرما خورده ، من و نی نی دو روز گدشته را پرستار بوده ایم و از مرد خانه مراقبت کرده ایم .  

خدای مهربانم توفیق ادای نذرم را امسال هم نصیبم کرد ، هر چند که همه زحمتش به گردن مادر عزیزم بود .  

هر از گاهی دفتر خاطراتمان را مرور میکنم ، سالهایی که دور بودیم دفتر های داشتیم که احساسات ، دلمشغولی ها و گاهی روزمرگی هایمان را می نوشتیم و وقتی همدیگر را می دیدیم دفترهایمان را با هم عوض میکردیم . حالا گاهی اوقات به سراغ آن دفترها می روم و می خوانمشان . همسر آن زمان طبع لطیفی داشت و گاهی شعری ، متنی یا جمله ای می نوشت ؛ طبعش هنوز هم لطیف است اما دیگر چیزی نمی نویسد بس که مشغله های زندگی زیادند . 

من فصل پنجمش بودم ، شاید یک وقتی توصیفش از فصل پنجم را  اینجا نوشتم .  

وقتی به کارهای تلنبار شده ام فکر میکنم ، همه تنم میلرزد و با خودم فکر میکنم زمان چه زود میگذرد ، روزها را انگار دنبال کرده اند  

اما وقتی به این فکر میکنم که دو ماه به آمدن دلبندم مانده دو ماه توی ذهنم اینجوری تداعی می شود ددددددوووووووووو مممممممماااااااااااااهههههههههههه 

انگار زمان کش می آید ......... 

به نظرتان بالاخره زمان زود می گذرد یا دیر ؟ 

به نظرتان اصلا حالم خوب هست ؟ 

خودم هم نمیدانم  

امروز صبح که بیدار شدم احساس تلخ روزمرگی داشتم