دادا

در زبان کردی به مادر دا می گویند و بعضی ها هم دادا .

من ، مادر همسر را دادا صدا می زنم ؛ مثل همسر و دیگر خواهر و برادرهایش

دادا ، مادرش را در کودکی از دست داده ، خواهرانش را هم

تا 13 سالگی با پدرش و همسر پدرش زندگی کرده تا اینکه باباحاجی که آن زمان حاجی نبوده و البته بابا هم نبوده او را به همسری برگزیده .

13 سال ، داشتم فکر میکردم دخترکان 13 ساله امروزی از زندگی چه می دانند ؟

دادا ، زن وارسته ای است . می توانستم نوه اش باشم ؛ نه اینکه خیلی پیر باشد ، نه  خیلی پیر نیست زود ازدواج کرده و زود بچه دار شده ، اینطوری است که من عروس هم سن و سال نوه هایش هم هستم .

معتقدم ،در این چند سال هر چه از الطاف الهی دارم ، همگی برکت دستان پر مهر اوست که با رضایت برایم به آسمان رفته و امیدوارم انشالله باز هم برود  .

خانه اش همیشه شلوغ و پر رفت و آمد بوده ، اما حالا بعد از رفتن باباحاجی ........

دلم نمی آید عصر های دلگیر پائیز خانه اش خلوت باشد ، یک نفر هم یک نفر است ؛ تازه من و همسر و وروجک که سه نفریم .

عصرها با سر وصدای زیاد اعلام وجود می کنیم و حتی گاهی چترمان را برای شام باز می کنیم و خودمان را میهمان سفره کوچک و دل بزرگش می کنیم .

یلدا هم اینطور بود ، از عصر خودمان را میهمان دادا کردیم .

یلدایمان در خانه دادا به شادی و خنده گذشت ، هر چند جمعمان کوچک بود و با حساب وروجک خان تازه 6 نفر می شدیم اما شبی بود برای خودش .

یلدایمان ، با درخشش چشمان دادا روشن و با لبخند لبانش پر از خیر و شادی بود .