سختی های مادرانه

چه سخت بود روزهایی که نیکان تازه پا به عرصه ی وجود گذاشته بود و مادرش شیری در سینه نداشت . 

چه سخت بود شنیدن گریه هایش که همه از گرسنگی بودند و چه سخت تر بود تحمل نگاه و حرفهای دیگران که خودش شده بود کوهی از استرس و بر جانم ریخته بود .   

چه سخت بود که همه طوری نگاهم می کردند که انگار من مقصرم که شیر در سینه ندارم تا کودکم را سیر کنم . 

چه سخت بود که حتی اجازه نمیدادند در آغوش بگیرمش با این بهانه که گریه میکند  .  

شیر آمد و بالاخره توانستم کودکم را در آغوش بگیرم و همه عشقم را که در سینه هایم جریان یافته بود به کامش بریزم  

حالا میگفتند شیرت کم است و سیرش نمی کند ؛ باز هم لحظاتم خاکستری شدند و قلبم گرفت ؛ کودکم با شیر من سیر نمیشد  

چه باید میکردم ؛ هر بار که سینه در دهان کودکم میگذاشتم ، می گفتم " خدایا روزی فرزندم را بده " و جوشش شیر را در رگهایم حس میکردم .  من معجزه عشق خدا به انسان را با همه وجودم حس میکردم . هنوز هم حس میکنم .  

لحظه هایی که با شادی هورت هورت های نیکان را گوش میدادم و تعداد پیمانه های شیر خشکش را با استرس می شمردم ؛ چه سخت بودند خدایا  

اما یاد گرفتم که به کودکم شیر نمی دهم تا سیر و تپل شود بلکه شیر می دهم تا همه عشقم را به او می دهم  

یاد گرفتم که شیر دادن تنها بهانه ای است برای در آغوش کشیدنش  

بهانه ای است برای اینکه در آغوش من آرام بگیرد و احساس امنیت و آرامش کند .  

یاد گرفتم که شیر دادن بهانه ای است برای اینکه کودکم با لالایی قلب من به خواب برود . 

طول کشید تا یادشان گرفتم و درکشان کردم  

اما خوشحالم ؛ خوشحالم که یادشان گرفتم و حالا از مادری کردن و مادر بودن لذت می برم .