لحظات نابی که نمی بینمشان!

چه سخت است پاره تنت را بگذاری و بروی سر کار ؛ چه لحظات سختی داشتنه اند و دارند مادران شاغل  ... 

چه سخت است صبح هایی که مجبوری دلبندت را راهی جای دیگری به جز خانه کنی و خودت بوی تا بتوانی کمک خرج خانه  

باشی و در گذران زندگی شانه به شانه مردت بدهی تا سنگینی بار زندگی به شانه های مردانه اش فشار کمتری بیاورد .  

کاش شرایط مالی اجازه میداد یک سال مرخصی بدون حقوق بگیرم و در کنار وروجکم باشم تا صبح ها مجبور به سفر نباشد  

دلبندم ، ببخش که صبح ها مادر را در کنار خود نداری تا با نوازش سرانگشتانش از خواب ناز بیدار شوی  

ببخش که نیستم تا گنجشکک اشی مشی را برایت بخوانم  تا آرام بگیری و در آغوشم بخوابی  

ببخش که نیستم تا با هم دالی موشه بازی کنیم و صدای قهقهه هایت در خانه بپیچد و مادر برایت ذوق کند  

ببخش که نیستم تا با هم در استخر بادی ات آب بازی کنیم و تو برای مشت هایی که در آب می کوبی و آب هایی که به 

 اطراف می ریزد ذوق کنی  

ببخش عزیزکم  

برای تمام لحظاتی که نیستم ببخش