خانه دوست کجاست ...

نمی دان خاصیت سی سالگی است یا چیز دیگر اما این روزها عجیب دلم دوستی می خواهد

دوستی که ببینمش و احساس یکی بودن کنم باهاش

همیشه با خودم فکر می کردم که خب همسرم هست ، او بهترین دوستم است البته الانم هست اما ...

دلم دوستی می خواهد که وقتی کنارش هستم خودم باشم ، خود واقعی ام

از جنس خودم باشد

با گردش برویم ، عصرها با هم کیک بپزیم و با چای در کنار هم عصرانه بخوریم و بخندیم و حرف های زنانه بزنیم

یادم نمی آید کی بود که حرف های زنانه زدم با یک دوست ، سال ها گذشته از دوستی هایم

اینجا که من زندگی میکنم ، اطرافیانم خیلی از من دورند ، نه اینکه خوب یا بد باشند ، نه

دورند ، فرسنگ ها از من دورند . دنیایمان هیچ شباهتی با هم ندارد

محل کارم هم که اصلا خودم نیستم ، یعنی هستم اما یک شیرین ساکت که هیچ نمی گوید و فقط شنونده است و گاهی لبخند می زند و شاید هم گاهی از تجربیاتش با نیکان بگوید ، همین

دلم می خواهد دوستانی داشته باشم که وقتی کنارش هستم کودک درونم راحت باشد و هی مجبور نباشد مودب و ساکت یک

گوشه بنشیند

دلم می خواهد آهنگ بذاریم و برقصیم و توی سر و کله هم بزنیم ، وقتی دلم گرفت برایش درد و دل کنم و او هم بگوید که درکم می کند و می داند چه می گویم

دلم می خواهد دوستی داشته باشم که قضاوتم نکند و همانجور که هستم قبولم داشته باشد و پذیرفته باشدم

نمی دانم شاید تمام این دل خواستن ها ثمره ورود به سی سالگی باشد ...