امروز به دیدن یک دوست رفتم که به تازگی مادر شده ، وقتی نوزادش را در آغوش گرفتم حس عجیبی داشتم . دخملک بی نهایت آرام بود و من که به شیطنت ها و لگدهای وروجک درونم عادت کرده ام این آرامش برایم غریب بود . دوستم می گفت که دخملک به محض شنیدن صدای غریبه چشمهایش را می بندد اما عجیب بود که با لبخند از من استقبال کرد . دلم میخواست بیشتر بغلش کنم اما ترسیدم شاید مادرش دوست نداشته باشد .
راستی گفتم که تمام پیشنهادهای همسر بنده خدا برای بهتر شدن حالم و بیرون آمدن از حس روزمرگی به بن بست رسیدند جز یک پیشنهاد که خیلی هم برای عملی کردنش اصرار داشت و اینطور شد که الان ابروهایم دیگر دم ندارند و صبح به صبح جایم جلوی آینه است برای کشیدن دنباله ابرو و گاهی هم همسر مداد به دست هر جور که بخواهد دنباله می کشد و گاهی باعث تفریحش میشود.
یکی از بهترین تفریحاتی که دارم و باعث میشود برای مدتی فراموش کنم کجا هستم و چه دغدغه هایی دارم فیلم دیدن با همسر است . (همراه با خوراکی های غیر مجاز که فعلا محروم از خوردنشان هستم . )
این با فهرست شیندلر را دیدیم .
داستان زندگی اسکار شیندلر مردی که در حین جنگ جهانی دوم یعنی از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۵ ) صدها یهودی را از اردوگاههای کار اجباری آلمانها به بهانه اینکه نیاز به کارگر دارد ، بیرون کشید و نجات داد !فیلم یک روایت فوق العاده است از انسانیت ، تحول و عاطفه است .فیلمی سیاه و سفید .
من راست و دروغش را نمیدانم و تائید یا تکذیب هم نمی کنم اما فیلم به گونه ای روایت می شود که دلتان میخواهد تا آخر فیلم از جایتان تکان نخورید ، حس همدردی عجیبی را در من برانگیخت .
این را اضافه کنم که فیلم موسیقی زیبا و جانسوزی دارد .
" من از بعد هنری به فیلم نگاه میکنم "
فصلی است که با دیدار شروع می شود و تا آشنایی و مهربانی ادامه می یابد . روزهای آن به اندازه خوشبختی طولانیست و شب های آن نیز .
لطافت بهار را در خود دارد و شکوه تابستان را ، غرور پاییز را و سپیدی زمستان را به ارث برده است .
فصل پنجم ، فصل آشنائیست .
سیاهی شب های این فصل نه هراس آور است ، نه بیگانه .
سیاهی آن جذاب و دوست داشتنی است مثل زلف و خال و چشم محبوب .
تمام روزهای آن اردیبهشت فصل هاست ، غایت زیبایی بهاری .
فصل پنجم ، فصل عاشقیست .
فصل عاشقی ، فصل محبوب است .
فصل معشوق است .
فصل محبوبه هاست .
فصل معشوقه هاست .
هوای آن به اندازه صمیمیت گرم است و خنک چون دریا .
فصل پنجم من بزرگ است به ابعاد انسانی ، بلند است به اندازه عمر .
آسمان فصل پنجم من آبی رویائیست و لکه های ابر دلتنگی آن در گذرند ، مگر زمانی که باد گذشت نوزد بر پهنه این آسمان بیکران ، که در آن روز آسمانش بارانیست .
فصل پنجم من پر از خاطره هاست ، راستی داشت یادم می رفت فصل پنجم من ، فصل بی تعطیلی است چرا که هر روز زندگی در آن جاریست .
نه ، نه اشتباه نکنید
فصل پنجم من رویا نیست
رویائیست .
و همچون نور واقعیت ، حضوریست جاویدان .
فصل پنجم من ، قابل دیدن است همچون شرم
قابل شنیدن است همچون نیاز
قابل بوئیدن است همچون طراوت
قابل چشیدن است همچون لذت
بیهوده سعی نکن ، فصل پنجم را نمی شود حفظ کرد ، باید فهمید .
تو
تو همان فصل پنجم رویای من هستی
زمانی همسر ، معتقد بود من فصل پنجم زندگی اش هستم ، اما حالا من معتقدم هر دوی ما با هم تا چند وقت دیگر صاحب فصل پنجمی مشترک خواهیم شد .
همسر سرما خورده ، من و نی نی دو روز گدشته را پرستار بوده ایم و از مرد خانه مراقبت کرده ایم .
خدای مهربانم توفیق ادای نذرم را امسال هم نصیبم کرد ، هر چند که همه زحمتش به گردن مادر عزیزم بود .
هر از گاهی دفتر خاطراتمان را مرور میکنم ، سالهایی که دور بودیم دفتر های داشتیم که احساسات ، دلمشغولی ها و گاهی روزمرگی هایمان را می نوشتیم و وقتی همدیگر را می دیدیم دفترهایمان را با هم عوض میکردیم . حالا گاهی اوقات به سراغ آن دفترها می روم و می خوانمشان . همسر آن زمان طبع لطیفی داشت و گاهی شعری ، متنی یا جمله ای می نوشت ؛ طبعش هنوز هم لطیف است اما دیگر چیزی نمی نویسد بس که مشغله های زندگی زیادند .
من فصل پنجمش بودم ، شاید یک وقتی توصیفش از فصل پنجم را اینجا نوشتم .
وقتی به کارهای تلنبار شده ام فکر میکنم ، همه تنم میلرزد و با خودم فکر میکنم زمان چه زود میگذرد ، روزها را انگار دنبال کرده اند
اما وقتی به این فکر میکنم که دو ماه به آمدن دلبندم مانده دو ماه توی ذهنم اینجوری تداعی می شود ددددددوووووووووو مممممممماااااااااااااهههههههههههه
انگار زمان کش می آید .........
به نظرتان بالاخره زمان زود می گذرد یا دیر ؟
به نظرتان اصلا حالم خوب هست ؟
خودم هم نمیدانم
امروز صبح که بیدار شدم احساس تلخ روزمرگی داشتم
به قول مهربانو یک . امروز دلم خیلی گرفته ، دیشب خواب دیدم مردم و فقط برادر همسر برام گریه میکرد ، بیدار شدم و دوباره خوابیدم اینبار دیدم که روحم جدا شد و خودم را میدیدم که خواب بد می بینم و توی خواب بی قرارم . وقتی بیدار شدم دلم گرفته بود و غم داشت .
دو . چه کنیم با تبعیض و بی عدالتی اجتماعی ؟ چرا کسانی که از نظر هوش و استعداد با ما برابرند صرفا به خاطر داشتن امتیازات مسخره باید از نظر موقعیت اجتماعی بالاتر بروند و ما علی رغم تلاش زیاد و داشتن استعداد و خلاقیت و هزار تا ویژگی دیگر همچنان در جا بزنیم ؟ منظورم فقط خودم نیستم بلکه همه کسانی که می کوشند و نمی رسند را می گویم .
سه . هر چه به عاشورا نزدیک تر می شویم دلم بیشتر می گیرد . روزهایی که خیلی به کسی نیاز داشتم که دستم را بگیرد حسین (ع) دستانم را در دست گرفت و از آن روز نذری دارم که خدا توفیق داده هر سال ادایش کرده ام ، انشالله امسال هم توفیق ادای نذرم را بدهد .
چهار . دلم می خواهد تنهایی بروم بر سر مزار باباحاجی ، دلم برایش تنگ شده اما حیف که به خاطر وضعیتم همسر اجازه تنهایی رفتن به هیچ جا را نمی دهد و اگر با خودش بروم دیگر نمی توانم باهاش درد و دل کنم و به اشک هایم اجازه بدهم بر گونه هایم بغلتند ، نه باید از خیرش بگذرم و در ذهنم باهاش درد و دل کنم ." بابا حاجی ، انسان وارسته ای بود ، دوستش داشتم اما دیر فهمیدم باید دوست داشتنم را نشانش بدهم و صرفا احترام گذاشتن کافی نیست . "
راستی کاش ما آدم ها تا هستیم قدر همدیگر را بدانیم و عشقمان را به هم نشان بدهیم .
وقتی که شانه هایم
در زیر بار حادثه می خواست بشکند
یک لحظه
از خیال پریشان من گذشت
" شانه های تو "
بر شانه های تو اگر می شد سری بگذارم
وین بغض درد را از تنگنای سینه برآرم
به های های
آن جان پناه مهر
شاید که می توانست ................
عزیزترینم ممنون که هستی
این روزها عجیب دلم کتاب مخواهد
خداوند برای هر کسی همان قدر وجود دارد که او به خداوند ایمان دارد. خداوند بعضی ها نمی تواند حتی زکام ساده ای را بهبود دهد چون مومن به چنین خداوندی توقع اش از خداوندش از این مقدار بیشتر نیست .
خداوند آن شبانی که با موسی مجادله می کرد البته با خداوند موسی و ابراهیم همسنگ نیست و خداوند ابراهیمی که از شدت ایمان در آتش می ره یا تیغ بر گلوی فرزندش می کشه البته که از خداوند آن شبان بزرگتر و قوی تره اما حتی چنین خداوندی هم در برابر خداوند علی (ع) به طرز غریبی کوچیکه .
اگه ابراهیم برای تکمیل ایمانش محتاج معجزه ی بازسازی قیامت بر روی زمین بود یا موسی محتاج تجلی خداوند بر کوه طور ، علی (ع) لحظه ای در توانایی و اقتدار خداوندش تردید نکرد و همواره می گفت که اگر پرده ها برچیده شوند ذره ای بر ایمان او افزوده نخواهد شد . خداوند علی بی شک بزرگ ترین خداوندیه که می تونه وجود داشته باشه .
ما اگه بتونیم تنها به گوشه ای از دامن علی (ع) چنگ بزنیم رستگار شده ایم .
این متن بخشی از کتاب روی ماه خداوند را ببوس ، بود . مدتی است واقعا دلم میخواهد خدا را ببوسم
میدانم که خدای من به بزرگی خدای علی (ع) نیست اما این را نیز میدانم که خدایم بزرگ است و دوست داشتنی ، با لبخندی بر لب
آنقدر دوست داشتنی که واقعا دلم میخواهد روی ماهش را ببوسم
این کتاب روحم را در مشت گرفت
صدای دوستم را که شنیدم دلم هری ریخت ، صدایش بغض داشت، غم داشت گفت که نی نی در راه دارد خواستم تبریک بگویم که نگذاشت گفت نمی خواهمش ، نمی خواهیمش
چرا؟دست رد به هدیه خدا ؟
جنین 49 روزه اش را نمی خواهد ، تبدیل به یک بغض بزرگ شده ، احساس کردم تلنگری اگر بخورد شاید خانه شان را اشک هایش پر کند . می خواهد سقطش کند و از من میخواهد کمکش کنم
چه کار می توانم برایش بکنم ؟!
ذهنم به چند ماه پیش پر کشید ، یاد خودم افتادم که وحشت کرده بودم اما من می خواستمش با همه سختی هایش اما باز می خواستمش فقط وحشت کرده بودم
اما دوستم علاوه بر ترسیدن خیلی محکم و یکدنده ایستاده که نمی خواهمش ، می گفت زندگیم تازه شروع شده تا الان دانشجویی بوده ، تازه الان کم کم داریم زندگی واقعی را شروع میکنیم ، هزار برنامه داریم و ....
دلم سوخت برای جنینی که اکنون قلب دارد و تمام احساسات مادرش با ضربان قلبش می فهمد چقدر دلش گرفته وقتی حس کرده میهمان ناوقت است و کسی دوستش ندارد حتی مادرش
دلم نمی آید هیچ کمکی بهش کنم وقتی خودم موجودی در بطن دارم که معتقدم منشا رحمت و برکت الهی است چگونه می توانم به نبودن و از بین بردن برکتی دیگر از جانب خدا کمک کنم؟
تازه فاصله من و دوستم 500 کیلومتر است ، از این فاصله چه کار می توانم بکنم ؟
اما دلم می خواست کنارش باشم و دستانش را در دست بگیرم و بهش آرامش بدهم و راضی اش کنم به رضای خدا
بعدا نوشت : نی نی دوستم رفت پیش خدا . و من حسی دارم که قابل توصیف نیست
میخواستم بنویسم از حس با تو بودنم و حس کردنت در درونم
اما ......
با نگاه سنگین پدرت مواجه شدم که به یادم می آورد انبوه کارهای نکرده ام را
فقط همین را بگویم
دلبندم ، امروز شروع سی امین هفته ای بود که با هم هستیم و تو الان1300 گرم وزن داری و 40 سانتی متر قد ، فدای قد بلندت
روز به روز هم وروجک تر میشوی و پر جنب و جوش تر
باز هم پدرت از بالای کتابش به من خیره شده
می روم ، رفتم
فقط یک چیز دیگر
هدیه خدا ، دوستت دارم
وقتی چشمانم ا باز کردم با توجه به رنگ آسمان با خودم گفتم نهایتا ۸ صبح است اما ساعت چیز دیگری میگفت ، از 10 گذشته بود مدتها بود اینقدر نخوابیده بودم .
ظهر هم همزمان با خورشید خانوم که دامنش رو در هال خانه پهن میکرد باز گیج خواب بودم اما مقاومت کردم و نخوابیدم ، تا اینکه همسر آمد و بعد از غذایش طالب خواب شد و از من هم نگذشت که بخواب ، که خسته ای و هزار بهانه دیگر ، گفتم می روم همین که خوابید برمی گردم اما همین که سرم به متکا رسید خواب همه وجودم را در خود گرفت و بیهوش شدم . امروز نمیدانم چه م شده بود که یا خواب بودم و یا مست خواب
و الان من هستم و کوهی ترجمه برای فردا و حالی کسل و چشمانی نیمه باز
عهد کردم دیگر به خواب عصر تن ندهم
من عاشق سریال دیدن هستم
از بین همه سریال هایی که تا الان دیدم به نظرم سریال آناتومی گری ارزش دیدن داره
این سریال روابط بین آدم ها رو به خوبی نشون میده و میتونیم تا حدی با فرهنگ آمریکایی آشنا بشینم ، علاوه بر این میتونه ی نوع کلاس آموزشی برای بچه های پزشکی هم باشه چون بعضی جاها واقعا مسائل پزشکی رو دقیق و کامل توضیح میده .
پیشنهاد میکنم ببینیدش ، پشیمون نمیشین .
لذت نگاه کردن به خانه تمیز و مرتبم زیاد طول نکشید چرا این رویا با آمدن مهمانی که آخرین کودکشان دست زلزله را از پشت بسته به کابوس بدل شد . با تجربه ای که داشتم و تلفاتی که قبلا داده بودم تمام شکستنی ها و تزئینی ها را جمع کردم اما جمع کردن لیوان و نمکدان دیگر مقدور نبود ، پسرک زحمت کشید و تمام خانه را نمکین کرد همه اینها با لبخند گذشت که ایراد ندارد بچه است دیگر ، اما دلم گرفت وقتی لگدش را در شکمم حس کردم و خودم مقصر شدم که چرا حواسم نبوده که زودتر عکس العمل نشان بدهم و از خودم دورش کنم .
** برای اولین بار صدای دوستمو شنیدم و صداشو دوست داشتم .
** ی سئوال چند روز گذشته ذهنم را پر کرده ، چرا ما بین اطرافیانمان تبعیض قائل می شویم ؟ اصلا این تبعیض از کجا می آید؟وقتی رئیسم بین من و همکارم تبعیض قائل شد دلم گرفت ، و از آنجایی که عادت به بحث کردن ندارم فقط نگاهش کردم و این را که برای همسر تعریف کردم نمیدانم چرا سرش درد گرفت و معتقد است که اگر برای کسی که ارزشش را ندارد بیش از حد کار کنی حقت است که به این شکل جواب بگیری . " هزار بار گفتم تو فقط کارایی که توی شرح وظایفت هست رو انجام بده و نمیخواد به جای بقیه هم کار کنی ، حالا خوب شد ؟! " با خودم فکر میکنم خب در آنصورت که تمام کارها زمین می ماند . کار درست را من انجام دادم یا بقیه همکارانم ؟؟؟
نمیدانم ...........
آخه میدانید سازمان ما تا این یکی دو ساله به کل از تکنولوژی دور بوده و حالا به یکباره از همه انتظار دارند که تمام کارکنانشان یک شبه مهندس شوند و برنامه بنویسند . باورتان نمی شود تا پارسال تمام برنامه های کاربردی اداره داس بود و امسال تحولی صورت گرفت و به ویندوز روی آوردند، تصور کنید همکارم را که یکسال به بازنشستگی اش مانده میگفت نه حوصله دارم و نه علاقه
در این شرایط تکلیف من چه بود با همکاری که اگر برنامه ورد را می بستم نمدانست از کجا باید دوباره برنامه را باز کند
نمیدانم شاید کار درست را من انجام دادم و کار غلط را رئیسم
اما هنوز نفهمیدم تبعیض از کجا می آید ؟ و سرچشمه اش کجای وجود انسان است ؟ از قلب ؟ از روح و روان یا که از فکر و مغز؟
این کتاب در جستجوی یافتن راهی برای درک بهتر این مطلب است که چه چیزی انسان را می سازد ، انگیزه های او کدام است و چه عقیده های عملی به غنی تر شدن زندگی انسانها کمک میکند .
" تحلیل رفتار متقابل " برای کسانی که میخواهند درک عملی از رفتار خود به دست آورند مفید است و نشان می دهد که چگونه همه می توانند اگر بخواهند ، تغییر کنند .
وقتی که در تاریکی شب ، یا در روشنایی فراتر از واقعیت روز ، با احساسات خود خلوت میکنیم ؛ آوای شماتت بار تاسف مثل صفخه ی خط افتاده ای که روی گرامافون گیر کند ، ذهنمان را می خراشد : ای کاش ، ای کاش ، ای کاش ...
اما خوبی کار در این است که اگر چه نمی توانیم جلوی احساس های بد را بگیریم ، می توانیم از ماندنشان جلوگیری کنیم و این کتاب راه یافتن احساسهای خوب است . کتابی است درباره دوست داشتن و حرف زدن و گوش کردن و خواستن و دادن و گرفتن و تعیین مقصد و لذت بردن از سفر زندگی .
زندگی تنها سفری است که یقینا در این دنیا پیش رو داریم ، و می توانیم علی رغم کمبودهای خود و نواقص دنیایی که در آن به سر می بریم ، کاری کنیم که سفر خوبی باشد .
سلام
اینجا خونه جدید منه
شروع خونه جدیدمو با عکسای شهرم همراه میکنم
طبیعت زیبای شهرم که از نظر من شهر آرزوهاست
